Περί Εικονογραφικής Ιεραρχίας, ΔΟΜΟΣ 2004

Το άλυτο αίνιγμα του λόγου της τέχνης και του λόγου της ζωής, με έναν τρόπο πολύ ευρύτερο της διαλεκτικής των σημαινόντων και σημαινομένων, στον χώρο της ορθόδοξης αγιογραφίας γίνεται όχι άλυτο αίνιγμα, όχι απρόσωπο σύστημα λογοκρατικού μυστικισμού, απόλυτο, υπαινικτικό απόσταγμα ζωής και τέχνης, αλλά αυθεντικό είναι και αυθεντική δημιουργία.

Μεταμορφώνεται σε βέβαιη, δημιουργική, ζωηφόρα προοπτική του θαύματος του αεί ευ συνείναι, σε χαρμόσυνη, λυτρωτική δόξα και αλήθεια της εικόνας και της αγιότητας.
 
Η εικόνα περιέχει και υπερβαίνει την τέχνη, η οποία θέλγει και τυραννεί, και η αγιότητα περιέχει και υπερβαίνει τη ζωή, η οποία θέλγει και τυραννεί. Ταυτόχρονα, και στην εικόνα και στην αγιότητα, κατά διάφορο λόγο, περιέχεται και η οδός, δηλ. η οδός, η αλήθεια και η ζωή, που αρχίζοντας από τα παρόντα οδηγεί στα έσχατα και λέγεται υπερώνυμη απόπαυση του παντός, υπερούσια ειρήνη, μονή και πήξις και βασίλειο θείο και στάσιμος ταυτοκινησία.